Sentranced

Hello!

Let's reminisce on the past for a bit, when a 7 year old Elena was just starting elementary school. I can't say I was immediately transfixed on books and reading, as I first needed to learn how to read. From the first day when I got my ABC book, my grandmother made me sit for an hour, every day by her side to practice my reading whilst she was preparing lunch. I hated it at first, all I wanted to do was play outside with my friends but instead, I was stuck at home reading. But, as time flew by my reading improved and I started to find something really interesting about it. I even remember when it was my turn to read out loud in school and there would be dead silence as I began to read. Little first grade Elena took that as a huge compliment. I would ask for books for birthdays instead of toys, I even keep some of them till this day. And when I shared a room with my younger brother when we were little, I used to read to him before bed. 

Sadly, I now find it hard to set time apart to read something purely because of desire and not obligation. I do feel a bit somber because of it, as I can remember why I started to love it in the first place. Maybe this trip to the library will change my mind.

A big thank you to "Brakja Miladinovci" and the library Drugarche for letting us take photos here, and to the lovely employees. 

Photography: Irina Krstevska 

Здраво!

Ајде да се навратиме на минатото за момент, кога Елена имаше 7 годинки и само што почнуваше со основно училиште. Не можам да кажам дека веднаш бев фасцинирана од книгите, бидејќи најпрво требаше да научам да читам. Од првиот ден кога го добив моето Букварче, мојата баба ме тераше да седам покрај неа секој ден, по 1 час, вежбајќи го моето читање додека таа правеше ручек. На почеток го мразев тоа, се што сакав е да си играм надвор со другите деца. Но, како што поминуваше времето моето читање брзо се подобруваше и почнував да наоѓам нешто интересно во него. Дури се сеќавам кога беше мој ред да читам на глас на школо и сета врева од претходно стануваше мртва тишина. За малото прво-оддделенче Елена ова беше огромен комплимент. Набрзо, се што барав од моите родители беше книги. Се уште чувам неколку од нив, а остатокот се веќе одамна донирани. Исто така се сеќавам дека кога бевме мали и делевме соба со брат ми, секоја вечер му читав по нешто пред спиење. 

За жал, сега е потешко да одвојам време за читање поради задоволство, а не поради обврска. Да, понекогаш навистина ми е жал затоа што знам зошто се заљубив во читањето и на почетокот. Можеби оваа посета до библиотеката ќе ми го промени мислењето.

Големо благодарам до "Браќа Миладиновци" и библиотеката Другарче што ни дозволија да сликаме.

Фотографии: Ирина Крстевска